We zijn alweer 3 weken van huis. Wat gaat de tijd belachelijk snel! Het is heel dubbel, ergens voelt het alsof we er net zijn, maar we hebben al zoveel gezien en gedaan en ook voelt het al heel vertrouwd met onze begeleidster. 

Ik vond het ontzettend leuk om al jullie reacties te lezen! Super bedankt voor alle lieve wensen en ik ga proberen om jullie op de hoogte te houden! En ik ga vanaf nu ook proberen het eten vast te leggen 😉

We hebben eigenlijk een 'normale werkweek' gehad. Maandag geholpen bij de Estimulación Temprana (ons project met kinderen van 3 maand tot 3 jaar). De naam van het project betekend eigenlijk vroege stimulering. De kinderen worden dus op vroege leeftijd in motoriek en omgang met anderen gestimuleerd. Hier in Peru noemen ze het ook wel psicomotricidad (psychomotoriek). Het is de vertaling van psychomotorische therapie voor hen. Toch zit het heel anders in elkaar, onze ervaring met de lessen hier, is dat het heel erg gerelateerd is aan de peuterspeelzaal. Hier leggen ze de lat alleen wat hoger voor de kinderen, ze krijgen al taken en ze moeten leren wachten. Aspecten die normaal iets later in de peuter/kleuter tijd worden geoefend en aangeleerd. Het is dus niet vrij spelen. Ook zijn er tot 2,5 jaar altijd ouders of grootouders bij. Het is voor ons super interessant om te zien hoe de ontwikkeling gaat bij deze doelgroep, aangezien we normaal niet met zo'n jonge leeftijd werken. Toch missen we onze eigen bijdrage hierin, het programma staat vast dus we kunnen niet helpen met het verzinnen van activiteiten of thema’s. Er zijn verschillende groepen gebaseerd op leeftijd onderverdeeld in 2 zalen. Linda en ik lopen dus apart stage hier. Tijdens de les helpen we de ouders af en toe, en doen we mee met de liedjes en dansjes. Het is voor de kinderen heel interessant dat wij er zijn, een witte huid en blauwe ogen kennen ze niet! Alhoewel we soms ook heel angstaanjagend zijn voor een paar….

Het is heel anders en heel erg wennen hoe sommige ouders (niet alle) omgaan met hun kind; veeleisend, veel ongeduld, veel lawaai (luid praten, en harde muziek) en af en toe lijkt het alsof ze het behandelen als een hond. Nu is dit natuurlijk mijn mening als lijk in deze doelgroep en een stukje cultuurverschil, maar ik ben heel nieuwsgierig hoe het zou zijn als Linda en ik onze mening en kennis zouden toepassen. We moeten nog even kijken of dit verder in het programma mogelijk is. Voor nu proberen we ons per keer iets meer te mengen en de ouders proberen te ondersteunen en hier en daar tips te geven. Op maandag zijn er normaal geen lessen, dus dan bereiden we alles voor. Een beetje knutsel werk…. Op dinsdag en donderdag ochtend hadden we onze eerste Spaans lessen! Dat was echt superleuk, onze lerares Claudia is zelf vrijwilligster bij de YMCA, heeft Europese familie en heeft een half jaartje of jaartje (?) in Duitsland gewoond. Ze spreekt dus Spaans, Duits en Engels. Ideaal voor Linda dus…. En dan hebben we Karien zonder talenknobbel, die zelfs bijlessen heeft gehad voor Engels, slecht is in Duits en dan nog Spaans wil leren. Wat een gedoe met de grammatica zeg… Het werd uitgelegd in het Spaans, wat op zich super leerzaam is. Maar überhaupt ik en Grammatica is al een ramp. Claudia kan sommige dingen nog uitleggen in het Duits voor Linda maar dan kan mijn brein het al helemaal niet meer aan. Het is dus een flinke uitdaging om in een vreemde taal een nieuwe taal te leren. Daarover gesproken… ik moet mijn huiswerk voor morgen nog doen!

Dinsdag avond zijn we lekker weg geweest, een Française (Amelie) die ook stageloopt binnen de YMCA, zit hier al wat langer en wist wel een leuk restaurantje waar we samen konden eten. Helaas hadden ze daar geen vegetarische gerechten voor Linda, en moesten we wat verder zoeken. Uiteindelijk super lekker gegeten en een heerlijk biertje gehad.

Op vrijdag is onze school dag, wanneer we aan onze schoolopdrachten kunnen werken. Het viel ons tegen hoeveel we daarvoor moeten doen en wilden een goede start maken. We zijn heel erg opgeschoten en in de middag zijn we naar de Y gegaan om wat vragen en onduidelijkheden op te lossen. De opdracht ging namelijk ook deels over hoe de YMCA in Pueblo Libre in elkaar zit. Misschien kan ik het stukje wat we hebben geschreven nog wel even toevoegen in de blog! We waren eigenlijk verrast aangezien het nationale kantoor op deze locatie zit, wat inhoudt dat het een commerciële bedoeling is (de opbrengst is voor de projecten). De echte projecten van de YMCA (het aanbieden van activiteiten voor kansarme kinderen en jongeren) is helemaal niet op deze locatie. Wat voor ons natuurlijk wel veel interessanter zou zijn ;) Vanaf halverwege maart kunnen we ook naar die locatie waar we de projecten bij kunnen wonen voor de arme kinderen. Super benieuwd hoe het er daaraantoe gaat!

Voor aankomende week ziet het er ook al iets anders uit. Vorige week hebben we een klein teamoverleg (het stelde niet veel voor maar ik vind het een cool woord) gehad waarin we aangaven dat we graag meer zouden willen zien dan alleen de Estimulación Temprana(ET). We (als Linda beter is) gaan morgen dan ook kijken bij Aqua Bebés, zwemlessen voor baby’s.

Ook hebben we Spaans verplaatst van dinsdag naar maandagochtend. Zodat we niet meer onze tijd besteden aan knutselen 😉 Dinsdag en woensdag zullen we dus een hele dag bij de ET hebben en donderdag weer spaans en ET.

Het loopt allemaal wel wat anders dan verwacht, het werk is anders, we moeten de hele planning omgooien en in het huis is het ook wennen. De keuken is nauwelijks bruikbaar, we hebben nieuw schoonmaakspul moeten halen en zelfs nieuw kookgerei omdat we het andere gewoon niet durven te gebruiken. Het water uit de kraan is ook niet drinkbaar dus we moeten elke keer grote kannen (7 liter) kopen bij de supermarkt wat 10 minuten lopen is. Kortom, we koken liever niet thuis, maar het is fijn dat we het fruit kunnen klaarmaken en een lunch zelf mee kunnen nemen. De YMCA is 25 minuten lopen of een half uur met (onbetrouwbaar) openbaar vervoer. Wij kiezen voor de ochtend en middagwandeling 😉 Toch wel lekker om wat beweging te krijgen.

Beetje rot dat als je thuiskomt zin hebt in een lekkere douche maar het warme water niet werkt dus een IJSKOUDE-douche op je kop krijgt. En dan bedoel ik echt ijskoud, het is gewoon niet te doen. Iets waar ik sowieso niet aan kan wennen. Ik sta gewoon met kippenvel onder de douche. Tot slot valt het tijdsverschil heel erg tegen. Wanneer wij klaar zijn met werken is het al avond in Europa, dus als we thuis zijn ligt bijna iedereen al in bed, terwijl je de behoefte hebt om lekker te kletsen.

Ik zit een beetje in een klaag bui vandaag, mijn excuses! Een klein dipje hoort erbij. We wilden vandaag wat leuks doen, maar ik was supermoe en slaap heel slecht de laatste tijd en Linda is een beetje ziek. De hele dag dus niks gedaan waar ik niet zo goed in ben. Ik begin ook een aantal Nederlandse dingen te missen, voornamelijk gezelligheid!  

Gelukkig kan ik terugdenken aan gisteren (zaterdag) wat echt een hele toffe dag was. We hebben het eind van de ochtend de bus gepakt naar Miraflores, een hippe wijk aan de kust. HIER LOPEN MEER WITTE MENSEN ROND. We hebben eigenlijk alleen maar langs de kust gelopen en de parken bekeken, zo lekker om te bedenken dat je niet de druk hebt om in een korte tijd zoveel mogelijk te zien. We hebben lekker geluncht met een fantastisch uitzicht en s ’avonds op een terras lekker wat gegeten. Op weg naar de bus kwamen we 2 Peruaanse studenten tegen die vroegen of we een foto wilden maken. Tuurlijk, we waren een beetje aan het ouwehoeren en we hebben uiteindelijk nog een half uur staan kletsen. Achteraf in de bus waren Linda en ik een beetje sceptisch, was het een truc om blanken aan te spreken of was het oprecht wel gezellig?? We gaan het zien, wie weet is dit wel een handige ingang om Miraflores te leren kennen.

Uiteindelijk met een tevreden gevoel weer thuis, begon Linda zich een beetje slecht te voelen. Waarschijnlijk toch wat verkeerds gegeten die dag ☹

Hopelijk knapt ze snel op! Het is lastig om nu al dingen alleen te ondernemen! 

Dikke knuffels