Donderdag 29 maart

Ik stond in de keuken fruit klaar te maken toen ik een bult lawaai hoorde op de gang. Ik deed de deur van het appartement open en daar waren ze, alle koffers en papa en mama! De buren hadden ze even de goede kant op gewezen. Het was heel bijzonder om ze hier te zien. Ik kon niet meer uit mijn woorden komen en begon te brabbelen in alle talen behalve Nederlands. Dan maar lekker knuffelen als praten niet werkt.

Toen ik een beetje bijgekomen was heb ik mijn ouders voor kunnen stellen aan onze huisgenoot Deisy en het appartement laten zien.

Wel mooi om te horen dat hun eerste reacties over Lima een beetje hetzelfde waren als die van ons. Na lekker bij gekletst te hebben zijn we richting het café van Alex gegaan voor lunch. Superleuk om te laten zien waar wij dagelijks komen en ik had natuurlijk ontzettend veel te vertellen. Het was zo raar om zoveel in het Nederlands te moeten praten. Onze lunch bestond uit vis, aangezien het witte donderdag was en ze hier dan geen vlees eten. Een karig maaltje voor mij, ik vond de vis niet zo smakelijk. Gelukkig konden pap en mam er wel van genieten. Vervolgens zijn we weer teruggelopen naar het appartement om de laatste dingen in te pakken voor onze vakantie! Met de Uber en veel koffers gingen we richting de busterminal van Cruz del Sur. We waren mooi optijd, dus kon ik mijn bak met fruit tevoorschijn halen. Verse ananas, mango, meloen, druiven, bananen, ik wist dat dat in de smaak zou vallen.

En dan is het zover, samen 18 uur lang in de nachtbus naar Arequipa, bestemming #1. De stoelen waren intens comfortabel, we hadden veel ruimte, een eigen tv-schermpje, usb-ingangen, kussentjes en dekentjes. Ook kregen we ons diner en ontbijt in de bus. Stelde niet veel voor maar gelukkig hadden we nog wat snacks meegesmokkeld. De hele avond heb ik mama de oren van haar kop kunnen praten. Gelukkig konden we ‘s nachts allemaal wat slaap pakken. Voor mij nog een beetje ongelofelijk dat ik in Peru in de bus zit met papa en mama. 

Vrijdag 30 maart

Aangekomen in Arequipa op 2325 meter hoogte. We pakken de taxi naar ons hotel Casa del Sillar. Achter de deuren verscheen een schattig binnenplaatsje. De kamers waren ruim en gebouwd van wit gesteente uit de omgeving (Sillar). Linda en ik hadden onze eigen kamer. De hele middag hebben we doorgebracht in de stad, de straten verkennen en de mooie gebouwen bezichtigen.

In de avond, na een peruaans diner (mijn eten was niet te vreten, papa had cavia en mama had alpaca vlees #shocking maar alpaca is lekker) aan het Plaza de Armas hebben we de avond processie van goede vrijdag mogen bijwonen. Het was een indrukwekkende gebeurtenis. Er liepen vele Peruanen in zwarte kleding en een kaarsje in hun hand achter paso’s aan. Interessant om te zien hoe religie hier nog zo’n grote rol speelt. We hebben de dag afgesloten in een leuk cafe met wat kaartspelletjes. 

Zaterdag 31 maart

We zouden deze ochtend gaan raften maar helaas kregen we het bericht dat het niet door ging.  Dit liet ons besluiten dat we naar het klooster Santa Katalina gingen. En wauw, wat was dit een mooie plek. Om elke hoek kwam je weer op een fotowaardige plek. We hebben hier de hele ochtend doorgebracht. Het was bizar om te zien dat hier zo’n 50 jaar geleden nog nonnen en monniken leefden. Alle ruimtes konden we bezichtigen en bijna alles was nog ingericht. Het klooster bestond uit allerlei kleine straatjes die je bijna lieten verdwalen. Een deel van het klooster is nog steeds in gebruik, maar dit is helaas afgesloten voor toeristen.

Na een lekkere lunch moesten we ons klaarmaken voor onze paardrijdtour. Ja juist, wij op een paard. Ik moest al lachen bij het idee. We vertrokken met een taxi naar een boerderij buiten de stad. Dit was al een ervaring op zich. Als je om je heen kijkt zie je bergen met besneeuwde toppen, en dan te bedenken dat daar tussen een koloniale stad ligt, omringt door droge grond en boerderijen. Op de boerderij aangekomen was het eerste wat ik zag een groep intens schattige honden. Ik kon het niet laten om die te negeren, dus heb me met de hondjes vermaakt tot onze paarden opgezadeld waren. Onze gids sprak alleen Spaans en sprak niet veel. We werden op een paard gezet en gingen op pad. Ik had echt geen idee wat ik moest doen. Ik kreeg de teugel in mijn handen gedrukt met de informatie dat je rechterhand aantrekken naar rechts is en andersom voor links, en beide aantrekken is de handrem. Als echt cowboys(girls) gingen we de weg op. Heel fijn, mijn lieve paardje was een beetje dorstig en moest overal een drinkpauze houden. Verder was ze een beetje spontaan ingesteld en leek het haar leuk om af en toe een stukje te rennen om de rest weer in te halen, top. Linda haar paardje had er niet zoveel zin in vandaag, moest overal even wat eten, liep een beetje achteraan te sjokken en te genieten van de omgeving samen met Linda. Papa had een paard die niet at noch dronk en alleen maar vooruitging. Mama zat op een paard die vrij kalm was naar mijn idee, af en toe akelig dichtbij mij kwam, maar was hartstikke gezellig. En dan hadden we onze gids die tientallen meters voor ons liep. Ohja, we moesten ook al direct een drukke straat met auto’s oversteken, best spannend wanneer je op een paard zit en niet weet wat je moet doen. Gelukkig kreeg ik na een tijdje wel vertrouwen in mijn paardje, ze had me er nog steeds niet af gegooid dus het voelde goed. Ik liet haar elke keer drinken en zij liet mij genieten van de prachtige omgeving. En dan ook echt prachtige omgeving. De zon ging al een beetje zakken dus alle zandheuvels kleurden roodgeel. Het was heerlijk stil om ons heen en het was genieten. Lekker door hobbelen over de countryside van Arequipa. Het was alweer bijna donker toen we aankwamen en zaten helemaal onder het stof en zand. Met een glimlach op mijn gezicht gingen we weer terug.

In de avond hebben we goede crêpes gegeten, onze salsa skills laten zien op een pleintje en papa kwam erachter dat hij 3 bankpassen had verloren. Met het beperkte internet midden in de nacht hebben we de passen geblokkeerd. Tot dat mama een helder moment had op zondag ochtend en bedacht dat we de portemonnee leeggegooid hadden in een klein winkeltje. En ja hoor, de lieve vrouw van de winkel had de pasjes nog liggen. Dus hupsa, de passen weer deblokkeren. Handig die ouders op vakantie. 

Zondag 1 april

Ja ja, poging 2 om te gaan raften. En alweer kregen we bericht dat het niet door kon gaan. Onzin vond ik, wat een onduidelijke bende was het, ik wil gewoon raften. Dus contact gezocht met een ander contactpersoon en ja hoor, er was gewoon plek voor ons. Mama en papa snel regelen dat we nog meekonden en om 11:30 zaten wij in de boot. Een flinke uitleg en allemaal enge verhalen wat er wel niet mis kon gaan. Gelukkig hadden we wat pauzes onderweg zodat we plekken konden wisselen. De bange Peruaan die de plek voorin bezette hebben we naar achteren geplaatst en ik kon even wisselen na enorme kramp in mijn been en knie. Met papa en Linda aan de leiding sjoefden we de rivier af, en wat kicken was dit! Een hele bult geschreeuw, een commanderende gids en veel water in mijn gezicht was allemaal leuk. Voldaan weer in het busje naar de stad.

Linda en ik wilden nog heel graag een bezoekje brengen aan Alpaca world. De naam zegt al genoeg lijkt me. Helaas waren de alpaca’s alleen te bezichtigen en konden we niet met ze knuffelen. Verder waren er ruimtes waarin het hele proces van alpacawol tot stof werd laten zien. Alle machines stonden in een hal met uitleg hoe het werkte. Ook zaten er twee vrouwtjes die lieten zien hoe de wol omgetoverd werd tot een mooi gekleurd kleed. Er was ook een dure shop aanwezig waar ze 100% alpacawollen producten verkochten. Na hongerig en humeurig ronddwalen door de stad kwamen we terecht bij een restaurant waar ik alweer de verkeerde keuze in eten maakte. De ravioli was ontzettend lekker maar de saus was dit keer veel ste zoet. Gelukkig stond mijn lieve mama wat frietjes af.

Dit was alweer de laatste dag in het mooie Arequipa. Morgenochtend vroeg uit bed voor de start van onze 3-daagse trekking in de Colca Canyon, welke bij de diepste canyon’s van de wereld hoort!

Maandag 2 april

Met een busje werden we om 3 uur opgepikt, portie koud dat het was. Met zijn 4en opgepropt op de veel te kleine achterbank van het busje met een kotsend kind voorin gingen we naar het hoogste punt van de omgeving (patapampa op 4810 m). De zon begon net op te komen. We waren aan het bevriezen in de bus en hebben geen oog dicht kunnen doen. Toch gingen we er even uit om het prachtige uitzicht te zien. Het gaat allemaal weer gehaast dus we hadden een paar minuten om fotootjes te maken. Gelukkig werd het snel wat warmer, en hadden we nog een aantal prachtige uitkijkpunten. We hebben ook nog ergens tussendoor een ontbijtje gehad.

Linda en ik hadden ons meest gelukkigste moment van de dag, we konden met een baby alpaca knuffelen en op de foto. Echt veel te lief. En ja, ook het uitzicht was intens mooi. De volgende stop was bij cruz del condor. Waar de Andes Condor rondvliegt. Wat was dat indrukwekkend. En nee, ik heb het niet over de hoeveelheid toeristen, maar over de vogels die wel een spanwijdte van 3 meter kunnen hebben. Met de diepe Colca Canyon op de achtergrond hebben we hele mooie plaatjes kunnen schieten.

Vanaf hier werden we met zijn 4en en onze gids af gezet bij de start van onze trekking. Snel dikke lagen zonnebrand opsmeren en huppa aan de wandel. We startten op zo’n 3287meter hoogte en dalen die dag naar rond de 2200 meter. De afdaling was steil en de benen hadden het zwaar maar na de lunch besloten we dat we nog een ander dorpje wilden bezichtigen. Onze gids Victor beweerde dat dat een uurtje omhooglopen was, dus dat konden we nog wel aan. Rond 3 uur/half 4 vertrokken we. Tijdens het wandelen hebben we heerlijk fruit kunnen proeven, Tuna, de vrucht van de cactus. Maar dat uurtje omhooglopen kun je wel vergeten. We kwamen in het dorpje aan vlak voordat het donker werd. Wel heel gaaf om te zien, normaal gesproken komen de toeristen hier niet, en blijven ze op de lunchplek. Wat lieve bewoners spraken ons aan en waren heel geïnteresseerd. We zijn de kerktoren in geklommen en hebben een colaatje gedronken bij het lokale cafeetje waar de kippen om ons heen liepen. En wat een fantastisch uitzicht alweer. Het houdt niet op vandaag. In het donker moesten we teruglopen. Mama had er wat moeite mee, het was lastig vanwege de vele zandpaden met stenen die wegrollen onder je voeten. We hadden een trouwe viervoeter die ons bijna de gehele wandeling vergezelde. Tussendoor konden we genieten van de prachtig heldere sterrenhemel. Ik heb genoten van de wandeling!

Te laat voor het avondeten waren we weer terug met wat vragende blikken van de andere groep wandelaars. Een heerlijk diner gehad en afgesloten met wat kaartspelletjes met onze gids. Onze kamer stelde niet veel voor. Een paar betonnen muren met een rieten dak, en 2 bedden met veel dekens en dat is het. 

Dinsdag 3 april

De tweede dag van de trekking, lekker geslapen maar het was wel frisjes. Ook top dat er juist weer bij mij een beest in mijn kleren zat toen ik deze aan wilde trekken. Na de mini hartaanval kon ik me klaarmaken en na wat pannenkoekjes naar binnen gewerkt te hebben startten we de hike. Dit keer een beetje vlak langs de berg. Af en toe een stukje stijgen en dalen. Bij het dalen konden we de benen wel voelen van gisteren!

Weer konden we af en toe een pauze houden met de lekkere vruchten en een aantal vijgen die ook heerlijk zijn, zo uit de natuur. Ook liepen er weer wat viervoeters met ons mee, die er overigens ontzettend goed uitzien vergeleken met de zwerfhonden in Lima. Ze krijgen hier waarschijnlijk genoeg aandacht van alle wandelaars en er is natuurlijk water. Onderweg zijn er een aantal lokale mensen die vruchten en drinken verkopen. Hier en daar konden we even een praatje maken voor de afwisseling.

Het laatste stuk van de wandeling ging weer omlaag waar ik vergezeld werd door een andere gids, die in Nederland en Zwitserland is geweest. Een inspirerende man met bijzondere gewoontes. Maar leuk om even mee te kunnen kletsen. De oase kwam in zicht, waar we zullen overnachten.

De rivier stroomt om een 3tal overnachtingsplaatsen heen. Gelukkig eindigden wij bij die overnachtingsplaats waar ze een zwembad hebben. Na een frisse duik in het zwembad konden we genieten van een goede lunch en rond een uur of 3 ben ik met Linda en Victor (onze gids) naar de rivier gelopen. Het water was IJSKOUD maar we hebben toch lekker een duik genomen. Uiteindelijk hebben we daar langer dan een uur gezeten, lekker gekletst en genoten van de omgeving en stilte. Wat een fijn moment was dat! De zon trok langzaam weg dus het begon wel heel fris te worden.

We keken uit naar een warme douche en een goed diner maar helaas was de douche koud. Mijn ouders hadden ondertussen wat andere Nederlanders gevonden, waarmee we aan het diner belandden. Gezellig om ook met hun te kletsen en hun verhalen te horen. Ze waren zo vriendelijk om ook in het Engels te praten zodat ook Linda en Victor mee konden delen aan het gesprek. Ik moet zeggen dat ik de Nederlandse humor wel gemist heb, ik heb gelachen hoor. Tot dat Victor ons vertelde dat we in de ochtend vertrekken om 4:30. Gelukkig konden we regelen dat we om 4:15 een ontbijtje krijgen. 

Woensdag 4 april

Ja hoor, daar zaten we, om 4:15 aan een pannenkoek. Bah dat smaakte me niet helemaal top. We lagen optijd in bed, maar mijn verstandkies was gisteren al een beetje aan het zeuren en het is nog steeds niet over. Tegen 4:45 begonnen we met de klim van 1000 meter in hoogte stijgen. De maan scheen ons een beetje bij maar het was nog fris. Na 20 minuutjes waren Linda en papa al ver vooruit en uit het zicht. Mama en ik namen de tijd en gingen gestaag door. In het begin had ik het een beetje zwaar. Misselijkheid en koppijn…. Ik had het eerste stuk zonder bril op gelopen, dom. Toen het licht was, kon ik mijn lenzen in doen en ging het beter. Goed water drinken helpt ook 😉 Toch blijft het bizar hoe je ademhaling en hartslag reageert op de hoogte. De eerste dag voelde ik het ook al maar nu met stijgen zit het je gewoon in de weg. Maar goed dat ik met mama liep en we wat rustmomenten hadden. Het laatste stuk naar boven heb ik met een Australische meid gelopen. Ze reist al even door Peru en ze kon me mooi al haar verhalen vertellen. De tijd ging snel voorbij en voor ik het wist waren we boven. Wat een trekking! Ik was nog niet eens zo uitgeput, maar ontzettend voldaan! We moesten nog een klein stukje naar het dorp lopen waar we ook ontbijt hadden gehad 2 dagen geleden. Nu voor lunch, en wat een goede lunch was dit. Een lopend buffet, dus aanvallen.

Als eind van de tour konden we naar de hot springs, wat op een prachtig plekje was. Lekker de beentjes rust geven in het warme water. Het duurde niet lang of Victor stelde voor om ook hier de rivier in te duiken. Ja tuulk zeggen we dan. Papa, Linda, Victor en ik gingen lekker het koude water in. En dit was echt ontiegelijk koud. Mijn hele huid deed na de tijd pijn. Maar goed, we hebben wel even gezwommen haha.

Vervolgens weer de bus richting Puno, de volgende bestemming. Onze koffers moesten nog ingeladen worden en we hebben nog een keer moeten wisselen van bus. Ook moesten we afscheid nemen van Victor, waarmee we een supertoffe tijd hebben gehad! Snel nummers uitgewisseld zodat we de foto’s kunnen delen.
De laatste bus was een grote bus, gevuld met 7 mensen, we hadden dus ruimte genoeg en ik kon een beetje slaap pakken. Ergens onderweg zijn we nog gestopt en heb ik een lekkere warme trui gekocht. Kon direct dienen als kussentje in de bus, ideaal. In Puno kwamen we vlak voor etenstijd aan. We werden netjes afgezet bij ons hotel en we gingen de stad in voor eten. Gelukkig kon ik nu wel lekker douchen. De kamer was heel koud, maar de douche was EINDELIJK goed warm. Vervolgens lekker onder de dekens en wat lekker geslapen! 

Donderdag 5 april

Alweer vroeg op, wat een verrassing. 7:15 aan het ontbijt. Vervolgens werden we opgehaald om aan de 2-daagse Titikaka tour te beginnen. Met zo’n 20 man gingen we een bootje in het hoogst bevaarbare meer ter wereld (3812 m) op. Stiekem was ik nog steeds ontzettend moe. Onze eerste stop was bij de Uros eilanden. We kregen uitleg hoe deze eilanden op riet zijn gemaakt en hoe de mensen hier leven. We konden in wat rieten huisjes kijken en ze probeerden handycrafts te verkopen.

Ik liep een beetje rond en kwam mijn grote vriend tegen, een jochie van een jaar of 4 die graag wilde knuffelen. Nou, en hij wilde me ook niet meer loslaten, jeetje zeg. Na een half uur volle aandacht bleef hij aan mijn been hangen.

Uiteindelijk kon ik de boot op, dit keer een andere, een traditionele boot die met roeispanen vooruit werd geduwd. Op een ander eilandje konden we nog even rondkijken waarna we met de andere boot weer verder gingen naar het Amantani eiland, waar we gaan overnachten bij een lokaal gezin.

Op de boot besloot ik op het dek te gaan zitten, daar waar ik kon genieten van het uitzicht en de wind. Een cameraman was druk bezig met filmpjes en foto’s en kon niet ophouden met praten. Ik was zo moe dat ik het Spaans niet allemaal meer begreep en ben gevlucht naar beneden om wat te slapen.

Aangekomen op het Amantani eiland kwam je direct in een andere sfeer, minder toeristen, fantastisch mooi groen en er stond een gezin ons op te wachten. We moesten nog een flink stuk omhoog lopen om bij ‘ons huis’ te komen. We hadden even de tijd om ons om te kleden en te lunchen. We maakten ook kennis met Deisy, de dochter van 6 jaar die volgens mij blij was dat wij er waren. Ze liet ons enthousiast onze kamers zien. Die overigens een fantastisch uitzicht hadden over het immens grote Titikaka meer. De vrouw des huizes had een lekkere soep voor ons klaar gemaakt en rijst met aardappels en kaas. Het hele eiland hier eet vegetarisch. De soep was heerlijk maar de rijst zo droog….

Vervolgens moesten we verzamelen bij een speelveldje vanwaar we een wandeling startten naar het hoogste punt van dit eiland, waar de tempel van moeder natuur staat (4150 m). Op het veldje konden we nog even met de kiddos volleyballen. Oh wat zou het tof zijn om op deze plek onze stage te doen! Zo’n andere sfeer! De hoogte had al snel invloed op mijn ademhaling. Tijdens het wandelen omhoog maar weer rustig aan doen. Onderweg waren er ook allemaal bewoners die hun sjaals en sokken probeerden te verkopen. Genietend van het uitzicht en snuffelend tussen alle kraampjes liepen Linda en ik naar boven. Aangekomen bij de tempel was het helemaal vol van toeristen. We wachtten tot zonsondergang en veel mensen gingen weer terug. Wij bleven nog even en dat was magisch. Op de top van het eiland wanneer de zon net onder is, met zijn 2en.

Paps en mams hadden het frisjes en liepen weer terug voor een kopje koffie 😉. Er werd ons een theorie verteld dat wanneer je bij de tempel bent, je een wens kan doen wanneer je 3 rondjes om de tempel loopt met een steen van het eiland in je hand. Dat wilden we wel even proberen. 3 rondjes verder legden we onze steen boven op de toegangspoort en hadden onze wens gedaan. Nu nog zien of het uitkomt!

Langzaam liepen we terug (alweer in het donker). Halverwege kwamen we de gids tegen die op ons stond te wachten. Vet lief. We hebben even gezellig gekletst en hij blijkt ook bij hetzelfde gezin te verblijven als wij. Terug bij het huis hebben we samen met Deisy genoten van de sterren en een beetje lopen ouwehoeren. Wat een schattig kind, heerlijk.

Na het diner, wat weer bestond uit een heerlijke soep en droge rijst met macaroni, moesten we ons klaarmaken voor de ‘feestavond’. We hadden interessante en lange gesprekken gehad aan tafel waardoor we een beetje moesten haasten. We moesten ons in traditionele kleren hijsen, enorme rokken, een blouse en een zwarte omslagdoek. Wat hadden we een lol. We gingen naar de plek waar het feest zou zijn. Direct werden we meegesleurd in een cirkel met dansende mensen. Er was een groep muzikanten die traditionele muziek speelden. Na een tijdje begonnen ze ook met merengue en salsamuziek. Nou, je raad het, we hebben weer even laten zien hoe wij Nederlanders toch salsa kunnen. Wat een heerlijke avond! Terug bij het huis kwam net de maan boven de bergen uit. Hij kleurde helemaal oranjerood en was fantastisch om te zien. In de verte in Puno was het aan het onweren dus we hadden een prachtig uitzicht. In bed waren we aan het bevriezen met 5 dekens. Koppijn, kiespijn, kou, geen goede combinatie. Ik heb geen oog dicht gedaan die nacht. 

Vrijdag 6 april

Weer een ontbijt met pannenkoekjes. Ik voelde me niet topfit, en Linda had ook zeer slecht geslapen. Na afscheid van de familie gingen we met de boot naar het volgende eiland. Daar hadden ze ook een wandeling gepland. Ik liep een stukje omhoog maar voelde me zo duizelig en beroerd dat ik daar ben gebleven. Mama heeft me een ibuprofen gevoerd en binnen 10 minuten was ik in slaap gevallen op een bankje. De rest was omhooggegaan naar een dorpje op de berg. Ik ben denk ik wel bijna een uur ben weg geweest. Toen ik wakker werd realiseerde ik me dat ik me helemaal nog niet met zonnebrand had ingesmeerd….

Gelukkig had ik wel genoeg water en nog een koek. Ik voelde me al snel stukken beter en kon genieten van het uitzicht en de stilte (die we in Lima niet hebben).

Al snel was de rest terug en gingen we lunchen. Vervolgens weer bijna 3 uur op de boot terug naar Puno. Linda en ik zijn op het dek geklommen met wat dekentjes en zijn daar in slaap gevallen. Heerlijk. Totdat je de hitte op je kop voelt branden. Waarschijnlijk hebben we allebei een beetje last gehad van de velle zon.

S’avonds zaten we beide met hoofdpijn en een verbrandde kop. In Puno hebben Linda en ik eerst gewisseld van hotel. Morgen is Linda jarig en we wilden een iets uitgebreider hotel voor deze nacht. Toen we de kamer binnenkwamen waren we meteen gelukkig, allebei een super breed bed met een o zo goede matras.

Vervolgens met papa en mama lekker een drankje gedaan en vervolgens pizza gegeten. Linda en ik allebei weer aan de pijnstillers, maar het ging aardig goed! We hebben een leuke avond gehad als afsluiter.

Mama en papa werden rond 9 opgehaald om door te reizen naar Cusco, en wij gingen nog even Linda haar verjaardag vieren. In een superleuke bar hebben we wat cocktails gedronken en natuurlijk om 12 uur zette ik happy birthday in, gelukkig zongen de Peruanen met me mee, zodat het geen solo afgang werd…. 

Zaterdag 7 april

Oh wat heerlijk geslapen, dat hadden we beide nodig. En dan het ontbijt, met uitzicht op de kathedraal, super veel fruit, avocado toast en sapjes. Heerlijk. We konden lekker rustig aan doen en werden om 10 uur met de taxi opgehaald om naar het vliegveld te gaan. In het taxibusje werd ik verrast door een belletje van Aphrodite, die dit weekend het lustrum vieren. Man, wat mis ik die meiden! Het was superleuk om even te bellen, de hele bus kon meegenieten 😉

Op het vliegveld hebben we onze bagage gedropt en even een broodje gehad. Het is bizar hoe makkelijk het gaat. Misschien ligt het aan mij, dat ik het niet meer spannend vind haha. We waren zo door alles heen en hopla terug in Lima. Dat was het dan…. Back to reality.

Een fantastische week gehad maar ook heel vermoeiend! 

ps.... ik was iets te enthousiast, mijn blog heeft de maximum opslag limiet bereikt, ik ga de oude blogs ergens anders neer zetten en hopelijk kan ik hier dan de foto's toevoegen!